Από τα σημαντικότερα πράγματα, που θεώρησα από την
μικρή μου ηλικία, ήταν να δω γύρω μου ανθρώπους, ευτυχισμένους, που ζουν
και συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους, μέσα σ’ένα περιβάλλον γεμάτο
ανθρωπιά και αγάπη .
Πάντα με προβλημάτιζε, το τι δεν πάει καλά, τι φταίει που
κάποιοι φτάνουν στο σημείο να αγανακτούν και να παύουν να πιστεύουν στην ζωή
και σε κάθε ελπίδα για την ευτυχία τους. Δεν μπορούσα να δω
ανθρώπους να δέχονται παθητικά την δυστυχία τους, χωρίς να κάνουνε
τίποτα για αυτό.
Αυτό, μου φάνηκε σκληρό και έτσι ήταν που πήρα
την απόφαση, να κάνω ότι μπορώ και όσο περνάει από το χέρι μου, να
ξυπνήσει η θέληση για μια θετική αλλαγή σ'αυτούς τους ανθρώπους.
Ήθελα να τους βοηθήσω να μεγαλώσει μέσα τους η πίστη
στον εαυτό τους και έτσι να αρχίσουν σιγά – σιγά και πάλι να ελπίζουν και να
ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή.
Το 2002 ξεκίνησα τις σπουδές μου στην Ψυχολογία στο
Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα και το 2007, έκανα την πρακτική μου
στο Ειδικό
Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιά "Μεταξά", όπου και απέκτησα την
πρώτη μου εμπειρία. Εκεί μπόρεσα να αντιληφθώ την αξία που
έχει κάθε λεπτό, στην ζωή μας και το πόσο ευγνώμων πρέπει να είναι κάποιος για
αυτά που έχει, ειδικά για την υγεία του.
Το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πως
εστιάζουν όλη την ενέργεια τους στο τι δεν πάει καλά, δίνοντας όλη την προσοχή
τους στα αρνητικά, στις δυσκολίες και στα δυσάρεστα της ζωής και έτσι ξεχνάνε
τα καλά που έχουνε, μέχρι που τα παραβλέπουν εντελώς και στο τέλος τα χάνουν
και αυτά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια καρκινοπαθή μητέρα, το
πώς ευγνωμονούσε τον Θεό που μπόρεσε για άλλη μια μέρα να δει το φως της
ημέρας. Που μπόρεσε για άλλη μια φορά να δει τα παιδιά της και να
κάνει μια βόλτα στην παραλία και να γευτεί την μυρωδιά της θάλασσας.
Και αναρωτήθηκα τότε
γιατί πρέπει να φτάσουμε στο σημείο, να την σπαταλάμε την ζωή μας με
το χειρότερο τρόπο και όταν κοντεύουμε να την χάσουμε, τότε να
καταλάβουμε την αξία της.
Το 2008 λοιπόν πήρα το πτυχίο μου και αργότερα
απέκτησα και την άδεια άσκησης επαγγέλματος.
Το 2010 παρακολούθησα το ετήσιο σεμινάριο
εξειδίκευσης στην ειδική αγωγή από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο
Αθηνών.
Ενώ το Ιανουάριο το 2011 είχα την μεγάλη μου
τιμή να γίνω μητέρα και να σφίξω στην αγκαλιά μου την κόρη
μου, που έδωσε τόση ομορφιά και νόημα στην ζωή μου, αλλά και μια τεράστια
δύναμη για να συνεχίσω να προσπαθώ να κάνω χειροπιαστό το όνειρο
και το όραμα μου, για ευτυχισμένους και χαρούμενους ανθρώπους.
Το 2014 εργάστηκα στο δήμο Κορδελιού Ευόσμου στην
Θεσσαλονίκη ως ψυχολόγος σε διάφορα σχολεία του δήμου, παρέχοντας
συμβουλευτικές υπηρεσίες σε εκπαιδευτικούς , γονείς και παιδιά δημοτικού,
γυμνασίου και λυκείου.
Εκεί αντίκρισα την μεγάλη ανάγκη των εφήβων αλλά και
των γονέων για ψυχολογική στήριξη.
Είδα την μεγάλη ανάγκη που είχαν, για να
μπορεί να τους ακούει και να τους προσέχει έστω και για λίγο κάποιος.
Και τέλος θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πως στόχος μου είναι
να μην σταματήσω να υπενθυμίζω και μέσω από τα διαφορά άρθρα που αναρτώ
στην ιστοσελίδα μου http://psixologos-online.blogspot.gr πως
δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι μέσα μας υπάρχει μια
τεράστια δύναμη που είναι η φωνή που μας λέει ΄΄ ζήσε και πάρε το βλέμμα
σου από το παρελθόν και εστίασε το στο παρόν΄΄.
Είναι η ώρα λοιπόν να ακούμε αυτή τη φωνή και να
μάθουμε να ανταποκρινόμαστε στο εσωτερικό αυτό κάλεσμα της ψυχής μας, για
να μπορεί εκ του ασφαλούς να μας καθοδηγήσει στο δρόμο της δίκης μας
ολοκλήρωσης και ευτυχίας.
ΓΡΑΦΕΙ: ΘΕΟΔΩΡΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ – ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
